|
Τα όνειρα που μένουνε
μονάχα μες στη σκέψη
κανείς μην τα πιστέψει
τα σβήνει η ζωή.
Τα όνειρα που χτίζονται
κι αντέχουνε στο χρόνο
υφαίνονται με πόνο
χωρίς αναπνοή.
Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός.
Τα όνειρα που παίρνουνε
για λίγο το μυαλό μου
μερώνουν τον καημό μου
μια τόση δα στιγμή.
Στα όνειρα που χτίζονται
το είναι μου κι αν δώσω
αξίζει να ’ναι τόσο
βαριά η πληρωμή.
Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός.
|
Ta ónira pu ménune
monácha mes sti sképsi
kanis min ta pistépsi
ta svíni i zoí.
Ta ónira pu chtízonte
ki antéchune sto chróno
ifenonte me póno
chorís anapnoí.
Ine tóso sklirós o agónas
ma tóso glikós,
ine tóso megáli i zoí
ótan zis diarkós,
ki étsi ftánis sto térma
chorís na ‘chis niósi mikrós
ke palevis, pethenis, pernás
ma den ise nekrós.
Ta ónira pu pernune
gia lígo to mialó mu
merónun ton kaimó mu
mia tósi da stigmí.
Sta ónira pu chtízonte
to ine mu ki an dóso
aksízi na ’ne tóso
variá i pliromí.
Ine tóso sklirós o agónas
ma tóso glikós,
ine tóso megáli i zoí
ótan zis diarkós,
ki étsi ftánis sto térma
chorís na ‘chis niósi mikrós
ke palevis, pethenis, pernás
ma den ise nekrós.
|
