Τέσσερ’ αδέλφια ορφανά,
στα μαύρα φορεμένα,
δίχως μητέρα και μπαμπά
είμαστ’ απελπισμένα.
Μα όπου και αν πήγαμε
δεν θέλουν να μας δούνε.
Κάνουν πως δε μας ξεύρουνε
και μας περιφρονούνε.
Χάρε δε μας λυπήθηκες
και πήρες τους γονείς μας.
Αχ! Δε γυρίζουν να μας δουν
ούτε κι οι συγγενείς μας.
Πού ‘σαι γλυκιά μανούλα μας
να ιδείς το τι τραβούμε.
Μόνον εσύ ‘σαι ο γιατρός
τον πόνο μας να πούμε.
-Αχ τα καημένα!
Κι αφού είμαστε πια έρημα,
αχ! ποιος θα μας κοιτάξει;
Τι φταίξαμε στη μοίρα μας
τόσο να μας πειράξει;
Πού ‘σαι γλυκιά μανούλα μας
να ιδείς το τι τραβούμε.
Μόνον εσύ ‘σαι ο γιατρός
τον πόνο μας να πούμε.
|
Tésser’ adélfia orfaná,
sta mavra foreména,
díchos mitéra ke babá
imast’ apelpisména.
Ma ópu ke an pígame
den thélun na mas dune.
Kánun pos de mas ksevrune
ke mas perifronune.
Cháre de mas lipíthikes
ke píres tus gonis mas.
Ach! De girízun na mas dun
ute ki i singenis mas.
Pu ‘se glikiá manula mas
na idis to ti travume.
Mónon esí ‘se o giatrós
ton póno mas na pume.
-Ach ta kaiména!
Ki afu imaste pia érima,
ach! pios tha mas kitáksi;
Ti fteksame sti mira mas
tóso na mas piráksi;
Pu ‘se glikiá manula mas
na idis to ti travume.
Mónon esí ‘se o giatrós
ton póno mas na pume.
|