Θέλω κάπου να μιλήσω, να με νιώσουν
Μα φοβάμαι πιο πολύ μη με πληγώσουν
Ποιος έχει δυνατή καρδιά
Που δεν την πιάνει πόνος
Να μοιραστεί τις πίκρες μου
Να μην τις έχω μόνος.
Όσοι είναι οι καημοί μου
Είναι τ’ άστρα τ’ ουρανού
Μα δεν νοιάζεται κανένας
Για τον πόνο τ’ αλλουνού.
Τα παλάτια της αγάπης που `χα χτίσει
Απ’ της μοίρας τον βοριά έχουν γκρεμίσει
Καράβι είμαι χάρτινο
Στου πόνου την πλημμύρα
Κι αναρωτιέμαι, άραγε
Πού θα με βγάλει η μοίρα.
Όσοι είναι οι καημοί μου
Είναι τ’ άστρα τ’ ουρανού
Μα δεν νοιάζεται κανένας
Για τον πόνο τ’ αλλουνού.
|
Thélo kápu na milíso, na me niósun
Ma fováme pio polí mi me pligósun
Pios échi dinatí kardiá
Pu den tin piáni pónos
Na mirasti tis píkres mu
Na min tis écho mónos.
Όsi ine i kaimi mu
Ine t’ ástra t’ uranu
Ma den niázete kanénas
Gia ton póno t’ allunu.
Ta palátia tis agápis pu `cha chtísi
Ap’ tis miras ton voriá échun gkremísi
Karávi ime chártino
Stu pónu tin plimmíra
Ki anarotiéme, árage
Pu tha me vgáli i mira.
Όsi ine i kaimi mu
Ine t’ ástra t’ uranu
Ma den niázete kanénas
Gia ton póno t’ allunu.
|