|
Βαριά, πολύ βαριά το πήρες
τ’ αντίο και το χωρισμό.
Πως όλα θα χαθούν μου είπες
και η ζωή τελειώνει εδώ.
Τα παραλές κι εσύ, καημένη.
Τώρα απ’ αγάπη ποιος πεθαίνει;
Μόλις θα γίνουμε δυο ξένοι
θα `ναι το χτες ζωή χαμένη.
Δε θα `θελα κι εγώ, στο λέω,
η λύση να `ναι μόνο αυτή.
Μα μη μου λες πως είν’ μοιραίος
ο χωρισμός για τη ζωή.
Τα παραλές κι εσύ, καημένη.
Τώρα απ’ αγάπη ποιος πεθαίνει;
Μόλις θα γίνουμε δυο ξένοι
θα `ναι το χτες ζωή χαμένη.
|
Oariá, polí variá to píres
t’ antío ke to chorismó.
Pos óla tha chathun mu ipes
ke i zoí telióni edó.
Ta paralés ki esí, kaiméni.
Tóra ap’ agápi pios petheni;
Mólis tha ginume dio kséni
tha `ne to chtes zoí chaméni.
De tha `thela ki egó, sto léo,
i lísi na `ne móno aftí.
Ma mi mu les pos in’ mireos
o chorismós gia ti zoí.
Ta paralés ki esí, kaiméni.
Tóra ap’ agápi pios petheni;
Mólis tha ginume dio kséni
tha `ne to chtes zoí chaméni.
|
