|
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
Εξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σου
Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Παραχωρώ τ’ άθλιο κορμί, τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!
|
I anása su ítane i próti mu patrída
ki i mirodiá su ítan o prótos mu ethismós
Pái kerós pu écho fígi apó ti Thíva
ke periférome sakátis ke tiflós
Kathagiasménos sta nerá tis lismoniás su
Eksuthenoménos apó ta érga ke tis méres su
Thitevo dípla se agápes ksofliménes
giatí ta chrónia mu nafágisan stis kséres su
Parachoró t’ áthlio kormí, tis pligés mu
na eksaskithun i maniaki ke i archárii
Theé mu, pós kseráthikan étsi i pigés mu
pu ksedipsusan nafagi legeonárii
Ke tha pliróno san antítimo sto chróno
ti monaksiá gia óla ta chádia pu zitusa
Gia tin agápi pu me víthise sto póno
ki étsi sakátepsa eséna pu agapusa
Άrage tha thimáte kápios t’ ónomá mas,
tis zoís mas ta eksesia fengária,
ta páthi mas, tis lípes, ta diná mas;
Άrage ipírksame poté; Sta ónira mas!
|
