Μοιάζεις μ’ εκείνα τα πουλιά, τα ταξιδιάρικα,
για λίγο στέκεσαι και ύστερα σαλπάρεις,
πώς να χωρέσεις στη μικρή μου αγκαλιά,
κοντά μου ήρθες μόνο να ξεχειμωνιάσεις.
Είσαι γλυκιά, όμως και άγρια σαν τη θάλασσα,
πότε αφρίζεις, πότε γαληνεύεις,
κι εγώ θνητός που τ’ όνειρό σου άγγιξα
πώς θα τ’ αντέξω να σε βλέπω που θα φεύγεις,
κι εγώ θνητός που τ’ όνειρό σου άγγιξα
πώς θα τ’ αντέξω να σε βλέπω που θα φεύγεις.
Να σε χαϊδέψω, να σε πιω, νερό στη δίψα μου,
να μη μου φύγεις, μην πετάξεις, δεν τ’ αντέχω,
τρελό παιχνίδι μου `παιξε η μοίρα μου,
πότε να σ’ έχω, πότε να μη σ’ έχω.
Να `σουν πουλί, στ’ αλήθεια, ταξιδιάρικο,
δεν θα με πείραζε αν σ’ έβλεπα να φεύγεις,
μα να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω, είναι άδικο,
στης αγωνίας μου την πίστα να χορεύεις,
μα να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω, είναι άδικο,
στης αγωνίας μου την πίστα να χορεύεις.
|
Miázis m’ ekina ta puliá, ta taksidiárika,
gia lígo stékese ke ístera salpáris,
pós na chorésis sti mikrí mu agkaliá,
kontá mu írthes móno na ksechimoniásis.
Ise glikiá, ómos ke ágria san ti thálassa,
póte afrízis, póte galinevis,
ki egó thnitós pu t’ óniró su ángiksa
pós tha t’ antékso na se vlépo pu tha fevgis,
ki egó thnitós pu t’ óniró su ángiksa
pós tha t’ antékso na se vlépo pu tha fevgis.
Na se chaidépso, na se pio, neró sti dípsa mu,
na mi mu fígis, min petáksis, den t’ antécho,
treló pechnídi mu `pekse i mira mu,
póte na s’ écho, póte na mi s’ écho.
Na `sun pulí, st’ alíthia, taksidiáriko,
den tha me piraze an s’ évlepa na fevgis,
ma na se niótho, na s’ angizo, ine ádiko,
stis agonías mu tin písta na chorevis,
ma na se niótho, na s’ angizo, ine ádiko,
stis agonías mu tin písta na chorevis.
|