Τάλα, σταγόνα της βροχής,
Τάλα, ανήσυχο κολίμπρι,
μάρμαρο απ’ τα τυφλά βουνά και
νούφαρο πάνω στην οδύνη!
Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου˙
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.
Ξένος βοριάς, διπλός βοριάς, και
με παγωμένα χέρια ανοίγει
καινούργιες όχθες για τον Έβρο,
να ’χει ο πατέρας της να πίνει.
Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου˙
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.
Θα ’ρθει καιρός που θα γελάς και
από το γέλιο σου νιφάδες
θα πέφτουν απαλά στη μνήμη,
δίχως ν’ αφήνουν χαραμάδες.
Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.
|
Tála, stagóna tis vrochís,
Tála, anísicho kolíbri,
mármaro ap’ ta tiflá vuná ke
nufaro páno stin odíni!
Tála, den ise kanenós,
Tála, ise tu kósmu ólu˙
stáchti sta mátia tu theu ke
mes sto laríngi tu diavólu.
Ksénos voriás, diplós voriás, ke
me pagoména chéria anigi
kenurgies óchthes gia ton Έvro,
na ’chi o patéras tis na píni.
Tála, den ise kanenós,
Tála, ise tu kósmu ólu˙
stáchti sta mátia tu theu ke
mes sto laríngi tu diavólu.
Tha ’rthi kerós pu tha gelás ke
apó to gélio su nifádes
tha péftun apalá sti mními,
díchos n’ afínun charamádes.
Tála, den ise kanenós,
Tála, ise tu kósmu ólu
stáchti sta mátia tu theu ke
mes sto laríngi tu diavólu.
|