Τη λέγαν Λαρίσα, Λαρίσα γλυκιά,
την βρήκαν να γυρνάει στην Ομόνοια,
φτωχή, πεινασμένη, σαν στάχυα μαλλιά,
σαν της Ηπείρου, ήτανε, τα χιόνια.
Έλα γλυκιά Βορειοηπειρώτισσα,
δε θα ‘σαι πια σπουργίτι μόνο,
όπως κι εσύ, καρδούλα μου, τον γνώρισα
της προσφυγιάς, κι εγώ, τον πόνο.
Τη λέγαν Λαρίσα και μες στο χιονιά
κοιμότανε στα κρύα σκαλοπάτια,
δεν ήξερε τι είναι Χριστός, Παναγιά,
μα έκρυβε αγγέλους μες στα μάτια.
Έλα γλυκιά Βορειοηπειρώτισσα,
δε θα `σαι πια σπουργίτι μόνο,
όπως κι εσύ, καρδούλα μου, τον γνώρισα
της προσφυγιάς, κι εγώ, τον πόνο.
Τη λέγαν Λαρίσα, Λαρίσα γλυκιά,
την βρήκαν να γυρνάει στην Ομόνοια,
φτωχή, πεινασμένη, σαν στάχυα μαλλιά,
σαν της Ηπείρου, ήτανε, τα χιόνια.
|
Ti légan Larísa, Larísa glikiá,
tin vríkan na girnái stin Omónia,
ftochí, pinasméni, san stáchia malliá,
san tis Ipiru, ítane, ta chiónia.
Έla glikiá Oorioipirótissa,
de tha ‘se pia spurgiti móno,
ópos ki esí, kardula mu, ton gnórisa
tis prosfigiás, ki egó, ton póno.
Ti légan Larísa ke mes sto chioniá
kimótane sta kría skalopátia,
den íksere ti ine Christós, Panagiá,
ma ékrive angélus mes sta mátia.
Έla glikiá Oorioipirótissa,
de tha `se pia spurgiti móno,
ópos ki esí, kardula mu, ton gnórisa
tis prosfigiás, ki egó, ton póno.
Ti légan Larísa, Larísa glikiá,
tin vríkan na girnái stin Omónia,
ftochí, pinasméni, san stáchia malliá,
san tis Ipiru, ítane, ta chiónia.
|