Τη χαρά μου έχεις φαρμακώσει,
τι κι αν σου `χα δώσει όση αγάπη είχα στην καρδιά,
τη χαρά μου ρήμαξες για πάντα,
μ’ έκανες στην μπάντα και γελάς σε ξένη αγκαλιά.
Τόσα βράδια μες στην κάμαρά μου,
με τα βάσανά μου ξάγρυπνος να μένω ως το πρωί,
τόσα βράδια να μετρώ τις ώρες,
και τις τόσες μπόρες που μου έχεις φέρει στη ζωή.
Ξέρω πως μια μέρα θα γυρίσεις,
και θα ξαν’ αρχίσεις την αγάπη πάλι απ’ την αρχή,
ξέρω πως το μαύρο το σκοτάδι,
το ζεστό σου χάδι, θα το κάνει αγάπη μου πρωί,
ξέρω πως το μαύρο το σκοτάδι,
το ζεστό σου χάδι, θα το κάνει αγάπη μου πρωί.
|
Ti chará mu échis farmakósi,
ti ki an su `cha dósi ósi agápi icha stin kardiá,
ti chará mu rímakses gia pánta,
m’ ékanes stin bánta ke gelás se kséni agkaliá.
Tósa vrádia mes stin kámará mu,
me ta vásaná mu kságripnos na méno os to pri,
tósa vrádia na metró tis óres,
ke tis tóses bóres pu mu échis féri sti zoí.
Kséro pos mia méra tha girísis,
ke tha ksan’ archísis tin agápi páli ap’ tin archí,
kséro pos to mavro to skotádi,
to zestó su chádi, tha to káni agápi mu pri,
kséro pos to mavro to skotádi,
to zestó su chádi, tha to káni agápi mu pri.
|