Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ‘ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ‘ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ‘ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
|
Tin pórta anigo to vrádi,
ti lába krató psilá,
na dune tis gis i thlimméni,
na ‘rthune, na vrun sintrofiá.
Na vrune stroméno trapézi,
stamní gia na pii o kaimós
ki anámesá mas tha stéki
o pónos, tu kósmu aderfós.
Na vrune goniá n’ akubísun,
skamní gia na kátsi o tiflós
ki eki kathós tha miláme
tha ‘rthi sintrofiá ki o Christós.
Tin pórta anigo to vrádi,
ti lába krató psilá,
na dune tis gis i thlimméni,
na ‘rthune, na vrun sintrofiá.
Na vrune goniá n’ akubísun,
skamní gia na kátsi o tiflós
ki eki kathós tha miláme
tha ‘rthi sintrofiá ki o Christós.
|