Βάλε στην κούπα μου κρασί
και μίλα μου με εκείνα
τα λόγια που χορταίνουνε
της μοναξιάς την πείνα
Πες μου για ανθρώπων θαύματα
και για αγίων πτώσεις
Για τα μολύβια που έβγαλες
φτερά να τα σηκώσεις
Για τη ζωή που σπαρταρά
στου κρεμμυδιού το κέντρο
που κάνει στίχο τον καημό
και το σποράκι δέντρο
Για αυτούς που αναστήθηκαν
σ’ ενός φιλιού την πλάνη
και τα όνειρα που δάμασαν
της γης οι τσιρκολάνοι
Βάλε στην κούπα μου κρασί
κι αν θες μη λες κουβέντα
ο Βετελγόζης πρόβαλε
στου ουρανού την τέντα
Δες τη ζωή που σπαρταρά
στου κρεμμυδιού το κέντρο
που κάνει στίχο τον καημό
και το σποράκι δέντρο
|
Oále stin kupa mu krasí
ke míla mu me ekina
ta lógia pu chortenune
tis monaksiás tin pina
Pes mu gia anthrópon thafmata
ke gia agion ptósis
Gia ta molívia pu évgales
fterá na ta sikósis
Gia ti zoí pu spartará
stu kremmidiu to kéntro
pu káni stícho ton kaimó
ke to sporáki déntro
Gia aftus pu anastíthikan
s’ enós filiu tin pláni
ke ta ónira pu dámasan
tis gis i tsirkoláni
Oále stin kupa mu krasí
ki an thes mi les kuvénta
o Oetelgózis próvale
stu uranu tin ténta
Des ti zoí pu spartará
stu kremmidiu to kéntro
pu káni stícho ton kaimó
ke to sporáki déntro
|