Αυτή δεν λέγεται ζωή,
αγάπη να ’σαι μια στιγμή
και πίκρα να ’σαι χρόνος.
Κοντά σου γίναν οι καημοί
ατέλειωτη διαδρομή,
ατέλειωτος κι ο πόνος.
Ας ήτανε ο πόνος
ένα τσιγάρο δρόμος
για να τον περπατήσω,
και φτάνοντας στο τέρμα
αφού είσαι ένα ψέμα
για πάντα να σε σβήσω.
Ας ήτανε ο πόνος
ένα τσιγάρο δρόμος.
Αυτή δεν λέγεται ζωή,
εσύ κατάντησες πληγή
που δεν την κλείνει ο χρόνος.
Κοντά σου γίναν οι καημοί
ατέλειωτη διαδρομή,
ατέλειωτος κι ο πόνος.
|
Aftí den légete zoí,
agápi na ’se mia stigmí
ke píkra na ’se chrónos.
Kontá su ginan i kaimi
atélioti diadromí,
atéliotos ki o pónos.
As ítane o pónos
éna tsigáro drómos
gia na ton perpatíso,
ke ftánontas sto térma
afu ise éna pséma
gia pánta na se svíso.
As ítane o pónos
éna tsigáro drómos.
Aftí den légete zoí,
esí katántises pligí
pu den tin klini o chrónos.
Kontá su ginan i kaimi
atélioti diadromí,
atéliotos ki o pónos.
|