|
Αυτό το δείλι αποθυμώ
για να της πω σε περιμένω
ξανά παιδί μου εδώ κοντά μου
να μου μιλήσεις με στοργή.
Κι υπό τον ουρανό τον ίδιο
κι όσο δεν έρχεσαι δακρύζω,
καράβι ο πόνος στην καρδιά μου
η πιο αγιάτρευτη πληγή.
Τι μου ‘κανες και σ’ αγαπώ
και δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Τι μου ‘κανες και σ’ αγαπώ
στα χείλη μου ανεβαίνει τ’ όνομα σου.
Το γέλιο σου το χαρωπό
σαν ήλιος λάμπει μέσα στην ψυχή μου
Τι μου ‘κανες και σ’ αγαπώ
και κρέμεται στα χέρια σου η ζωή μου.
Με τυραννάει η αμφιβολία
κι η πιο βαθιά μελαγχολία
και των μαλλιών σου το χρυσάφι
πως θέλω να το ξαναδώ.
Πως είναι δυνατόν να ζήσω
προτού να σου ξαναμιλήσω
τραγούδια η καρδιά σου γράφει
κι αηδόνι εγώ στα τραγουδώ.
|
Aftó to dili apothimó
gia na tis po se periméno
ksaná pedí mu edó kontá mu
na mu milísis me storgí.
Ki ipó ton uranó ton ídio
ki óso den érchese dakrízo,
karávi o pónos stin kardiá mu
i pio agiátrefti pligí.
Ti mu ‘kanes ke s’ agapó
ke den boró na zíso makriá su.
Ti mu ‘kanes ke s’ agapó
sta chili mu aneveni t’ ónoma su.
To gélio su to charopó
san ílios lábi mésa stin psichí mu
Ti mu ‘kanes ke s’ agapó
ke krémete sta chéria su i zoí mu.
Me tirannái i amfivolía
ki i pio vathiá melagcholía
ke ton mallión su to chrisáfi
pos thélo na to ksanadó.
Pos ine dinatón na zíso
protu na su ksanamilíso
tragudia i kardiá su gráfi
ki aidóni egó sta tragudó.
|
