Το Γιωργάκη σου ξεχνάς | To Giorgáki su ksechnás

Δεν είμαι ο Γιώργος π’ αγαπούσες μια φορά
και στα μάτια με φιλούσες τόσο τρυφερά.

Τα βάσανά μας λέγαμε
και κάπου κάπου κλαίγαμε.
Και κάπου κάπου κλαίγαμε,
τα βάσανά μας λέγαμε.

Τώρα της αγάπης μας το τζάκι είναι σβηστό
και το φτωχικό μας σπίτι δεν είναι ζεστό.

Δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου,
που μου ‘λεγες τον πόνο σου.
Που μου ‘λεγες τον πόνο σου,
δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου.

Κι όμως για έναν άλλον το Γιωργάκη σου ξεχνάς
και στο φτωχικό μας σπίτι δεν ξαναγυρνάς.

Έλα και είμαι μόνος μου,
να γιατρευτεί ο πόνος μου.
Να γιατρευτεί ο πόνος μου,
έλα και είμαι μόνος μου.

Den ime o Giórgos p’ agapuses mia forá
ke sta mátia me filuses tóso triferá.

Ta vásaná mas légame
ke kápu kápu klegame.
Ke kápu kápu klegame,
ta vásaná mas légame.

Tóra tis agápis mas to tzáki ine svistó
ke to ftochikó mas spíti den ine zestó.

Den ime egó o Giórgos su,
pu mu ‘leges ton póno su.
Pu mu ‘leges ton póno su,
den ime egó o Giórgos su.

Ki ómos gia énan állon to Giorgáki su ksechnás
ke sto ftochikó mas spíti den ksanagirnás.

Έla ke ime mónos mu,
na giatrefti o pónos mu.
Na giatrefti o pónos mu,
éla ke ime mónos mu.