Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.
Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.
Πάει κι απόψε τ’ όμορφο
τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να `ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να `ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.
Οι άντρες σχολάν’ απ’ τη δουλειά
και το βαρύ καημό τους
να θάψουν κατεβαίνουνε
στο υπόγειο καπηλειό.
Και το φεγγάρι ντύνει, λες,
με τ’ άσπρο νυφικό του
τις κοπελιές που πλένονται
στο φτωχοπλυσταριό.
Πάει κι απόψε τ’ όμορφο
τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να `ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να `ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.
|
Moschovolun i gitoniés
vasilikó ki asvésti,
pezun ton érota krifá
stis mántres ta pediá.
Savváto vrádi mu émorfo
ídio Christós Anésti,
éna tragudi tu Tsitsáni
klei kápu makriá.
Pái ki apópse t’ ómorfo
t’ ómorfo t’ apóvrado,
apó Deftéra páli
píkra ke skotádi.
Ach, na `tan i zoí mas
Savvatóvrado
ki o Cháros na `rchontan
mia Kiriakí to vrádi.
I ántres scholán’ ap’ ti duliá
ke to varí kaimó tus
na thápsun katevenune
sto ipógio kapilió.
Ke to fengári ntíni, les,
me t’ áspro nifikó tu
tis kopeliés pu plénonte
sto ftochoplistarió.
Pái ki apópse t’ ómorfo
t’ ómorfo t’ apóvrado,
apó Deftéra páli
píkra ke skotádi.
Ach, na `tan i zoí mas
Savvatóvrado
ki o Cháros na `rchontan
mia Kiriakí to vrádi.
|