Τώρα που πάλι τα γιούλια ανθίζουν
οι βιόλες και οι πασχαλιές
βλέπω τ’ αηδόνια δυο-δυο να γυρίζουν
να χτίζουν ξανά τις φωλιές
Άνθη και κλώνια κι αυτά ενωμένα
της άνοιξης ζουν τη χαρά
κι όλα μου φέρνουν στο νου μου εσένα
εσένα που λείπεις μακριά
Τ’ ανοιξιάτικο τούτο το βράδυ
δυο λογάκια γλυκά θα σου πω
των χειλιών μου να νιώσεις το χάδι
να μαντέψεις το πως σ’ αγαπώ
Σε χρυσή κατ’ απ’ τ’ άστρα γωνίτσα
σε προσμένω να ‘ρθείς μια στιγμή
στη παλιά μας εκείνη φωλίτσα
κει που σμίγαν οι δυο μας παλμοί
|
Tóra pu páli ta giulia anthízun
i vióles ke i paschaliés
vlépo t’ aidónia dio-dio na girízun
na chtízun ksaná tis foliés
Άnthi ke klónia ki aftá enoména
tis ániksis zun ti chará
ki óla mu férnun sto nu mu eséna
eséna pu lipis makriá
T’ aniksiátiko tuto to vrádi
dio logákia gliká tha su po
ton chilión mu na niósis to chádi
na mantépsis to pos s’ agapó
Se chrisí kat’ ap’ t’ ástra gonítsa
se prosméno na ‘rthis mia stigmí
sti paliá mas ekini folítsa
ki pu smígan i dio mas palmi
|