|
Όταν οε βλέπω σιωπηλή
κι είναι τα μάτια σου θλιμμένα,
ξέρω πως όλα μια ζωή
τα βρήκες δύσκολα και ξένα.
Όταν σε βρίσκω σκεφτική,
με κατακόκκινα τα μάτια,
καταλαβαίνω πως αυτός
σου `κανε τη ζωή κομμάτια.
Άσε τα δύσκολα σ’ εμένα,
θα ξεμπερδέψω εγώ μ’ αυτόν,
θα φύγει ξένος, όπως ήρθε,
θα μείνει πάντα παρελθόν.
Άσε με εμένα να τον βρω,
άσε με εγώ να του μιλήσω,
έχω τον τρόπο να του πω
πως δεν ξαναγυρίζεις πίσω.
Να πάψεις να `σαι σιωπηλή
και με τα μάτια σου θλιμμένα,
από τα δύσκολα να βγεις
και περασμένα ξεχασμένα.
Άσε τα δύσκολα σ’ εμένα,
είναι για πλάτες δυνατές,
ξέρω από αγάπες προδομένες,
ξέρω από αγάπες φυλακές.
|
Όtan oe vlépo siopilí
ki ine ta mátia su thlimména,
kséro pos óla mia zoí
ta vríkes dískola ke kséna.
Όtan se vrísko skeftikí,
me katakókkina ta mátia,
katalaveno pos aftós
su `kane ti zoí kommátia.
Άse ta dískola s’ eména,
tha kseberdépso egó m’ aftón,
tha fígi ksénos, ópos írthe,
tha mini pánta parelthón.
Άse me eména na ton vro,
áse me egó na tu milíso,
écho ton trópo na tu po
pos den ksanagirízis píso.
Na pápsis na `se siopilí
ke me ta mátia su thlimména,
apó ta dískola na vgis
ke perasména ksechasména.
Άse ta dískola s’ eména,
ine gia plátes dinatés,
kséro apó agápes prodoménes,
kséro apó agápes filakés.
|
