|
Αν έχω άλλο χρόνο και παρακάτω δρόμο εδώ στη μάνα γη
δε θα ‘θελα να μάθω τι τάχα ίσως πάθω στην άλλη τη στροφή.
Το μόνο που θέλω είναι κάθε μέρα σαν να ‘ταν τελευταία να την ζω.
Ο κόσμος αν τελειώνει, κανείς μας αν γλιτώνει αύριο το πρωί,
κανείς να μη μου γράψει, κανένας να μη ψάξει να μάθει να μου πει.
Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ ακόμα να πιστεύω πως μπορώ,
σ’ αυτή την εποχή που όλα γράφονται απ’ την αρχή,
εγώ να σε πιστεύω πιο πολύ.
Να ζω τη κάθε μας στιγμή σαν να μην είχα άλλη.
Και ποιος μας σημαδεύει για όσα αυτός πιστεύει και ποιος καραδοκεί;
Βρεθήκαμε στη μέση μιας βόμβας που θα πέσει και δεν της φταίει κανείς.
Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ κάθε ώρα πιο πολύ να σ’ αγαπώ
σ’ αυτή την εποχή που οι άνθρωποι γελάνε μοναχοί στη γυάλινη τους μέσα τη ζωή,
σκοτώνοντας κάθε μια στιγμή λες και θα ζήσουν πάλι.
Σ’ αυτή την εποχή που όλα γράφονται απ’ την αρχή
εγώ θα σε πιστεύω πιο πολύ.
Θα ζω τη κάθε μας στιγμή σαν να μην είχα άλλη.
|
An écho állo chróno ke parakáto drómo edó sti mána gi
de tha ‘thela na mátho ti tácha ísos pátho stin álli ti strofí.
To móno pu thélo ine káthe méra san na ‘tan teleftea na tin zo.
O kósmos an telióni, kanis mas an glitóni avrio to pri,
kanis na mi mu grápsi, kanénas na mi psáksi na máthi na mu pi.
To móno pu thélo ine na boró akóma na pistevo pos boró,
s’ aftí tin epochí pu óla gráfonte ap’ tin archí,
egó na se pistevo pio polí.
Na zo ti káthe mas stigmí san na min icha álli.
Ke pios mas simadevi gia ósa aftós pistevi ke pios karadoki;
Orethíkame sti mési mias vómvas pu tha pési ke den tis ftei kanis.
To móno pu thélo ine na boró káthe óra pio polí na s’ agapó
s’ aftí tin epochí pu i ánthropi geláne monachi sti giálini tus mésa ti zoí,
skotónontas káthe mia stigmí les ke tha zísun páli.
S’ aftí tin epochí pu óla gráfonte ap’ tin archí
egó tha se pistevo pio polí.
Tha zo ti káthe mas stigmí san na min icha álli.
|
