Νύχτα, γαλήνη, πικρή σιγή,
έρημη πόλη και βουβή.
Πάνω το ψέμα κι ο Θεός
κάτω το ρέμα κι ο γκρεμός.
Στη μέση σταυρωμένος,
απ’ όλους ξεχασμένος.
Βοριάς με δέρνει κι είμαι γυμνός,
ο προδομένος ο Χριστός.
Ξεράθηκαν τα χείλη μου,
μ’ αρνήθηκαν οι φίλοι μου.
Το όνειρο στα δυο,
μαχαίρι στο λαιμό.
Να ’χα φτερά, να ’μουν φωτιά,
να είχα ατσάλινη γροθιά,
του ανθρωπάκου τη ζεστασιά,
της μάνας μου την ανθρωπιά.
Τον κόσμο θα τον γκρέμιζα
καινούργιο να τον έχτιζα.
|
Níchta, galíni, pikrí sigí,
érimi póli ke vuví.
Páno to pséma ki o Theós
káto to réma ki o gkremós.
Sti mési stavroménos,
ap’ ólus ksechasménos.
Ooriás me dérni ki ime gimnós,
o prodoménos o Christós.
Kseráthikan ta chili mu,
m’ arníthikan i fíli mu.
To óniro sta dio,
macheri sto lemó.
Na ’cha fterá, na ’mun fotiá,
na icha atsálini grothiá,
tu anthropáku ti zestasiá,
tis mánas mu tin anthropiá.
Ton kósmo tha ton gkrémiza
kenurgio na ton échtiza.
|