|
Δυο περιστέρια πλουμιστά
μου φαινετόνε, Νένα
σ’ ένα ψηλότατο δεντρό, Νένα μου
κι εθόρου φωλεμένα.
Κι εσμίγασι κανακιστά
και σπλαχνικά εφιλούσα
κι ένα τ’ αλλού τα πάθη τως, Νένα μου
σου φαίνετο εμιλούσα.
Μα πάνω στις χαρές τόνε
γεις λούπης πεινασμένος
σώνει στη μέση και των δυο
περίσσα θυμωμένος.
Κι άρπαξε το ‘να ξαφνικά
τ’ άλλο από την αγκάλη
και ξέσκισέ το κι έφα το
μ`αχορταγιά μεγάλη.
Και τ’ άλλο που επόμεινε
τόσα πολλά ελυπήθη
απού κι εκείνο να μη ζει, Νένα μου
μιαν ώρα εβουλήθη.
Και το ζημιό τη μούρη ντου
προς τση καρδιάς τα μέρη
μπήχρει κι αυτό και σφάζεται, Νένα μου
για τ’ ακριβό του ταίρι.
|
Dio peristéria plumistá
mu fenetóne, Néna
s’ éna psilótato dentró, Néna mu
ki ethóru foleména.
Ki esmígasi kanakistá
ke splachniká efilusa
ki éna t’ allu ta páthi tos, Néna mu
su feneto emilusa.
Ma páno stis charés tóne
gis lupis pinasménos
sóni sti mési ke ton dio
períssa thimoménos.
Ki árpakse to ‘na ksafniká
t’ állo apó tin agkáli
ke kséskisé to ki éfa to
m`achortagiá megáli.
Ke t’ állo pu epómine
tósa pollá elipíthi
apu ki ekino na mi zi, Néna mu
mian óra evulíthi.
Ke to zimió ti muri ntu
pros tsi kardiás ta méri
bíchri ki aftó ke sfázete, Néna mu
gia t’ akrivó tu teri.
|
