|
Της αμαρτίας πια το δρόμο περπατώ,
από γνωστούς και συγγενείς αποδιωγμένος,
δεν έχω μάτια, έναν άνθρωπο να δω
και ζω απ’ όλους, τώρα, περιφρονημένος.
Είμαι ένα αποτσίγαρο στο δρόμο πεταμένο
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω,
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω.
Την κάτω βόλτα έχω πάρει τώρα πια
και σαν κουρέλι τριγυρνώ στην κοινωνία,
έχω για σπίτι μου την κάθε μια γωνιά
και ζω τις μέρες μου με δάκρυ κι αγωνία.
Είμαι ένα αποτσίγαρο στο δρόμο πεταμένο
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω,
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω.
Το παραδέχομαι πως είμαι αμαρτωλός
και όμως θέλω τη ζωή μου να τη φτιάξω,
μα η κοινωνία μ’ εμποδίζει διαρκώς,
είναι της τύχης μου να μη μπορώ ν’ αλλάξω.
Είμαι ένα αποτσίγαρο στο δρόμο πεταμένο
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω,
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω.
|
Tis amartías pia to drómo perpató,
apó gnostus ke singenis apodiogménos,
den écho mátia, énan ánthropo na do
ke zo ap’ ólus, tóra, perifroniménos.
Ime éna apotsígaro sto drómo petaméno
ki apó kanénan sti zoí sibónia den prosméno,
ki apó kanénan sti zoí sibónia den prosméno.
Tin káto vólta écho pári tóra pia
ke san kuréli trigirnó stin kinonía,
écho gia spíti mu tin káthe mia goniá
ke zo tis méres mu me dákri ki agonía.
Ime éna apotsígaro sto drómo petaméno
ki apó kanénan sti zoí sibónia den prosméno,
ki apó kanénan sti zoí sibónia den prosméno.
To paradéchome pos ime amartolós
ke ómos thélo ti zoí mu na ti ftiákso,
ma i kinonía m’ ebodízi diarkós,
ine tis tíchis mu na mi boró n’ allákso.
Ime éna apotsígaro sto drómo petaméno
ki apó kanénan sti zoí sibónia den prosméno,
ki apó kanénan sti zoí sibónia den prosméno.
|
