|
Το παλιό μας το τραγούδι
που τ’ ακούγαμε μαζί,
τώρα που χαθήκαν όλα
ποιος θα το `λεγε, να ζει,
τώρα που χαθήκαν όλα
ποιος θα το `λεγε, να ζει.
Από τότε που η καρδιά μου
σ’ έχασε παντοτινά,
δεν το πίστευα ποτέ μου
πως θα τ’ άκουγα ξανά,
δεν το πίστευα ποτέ μου
πως θα τ’ άκουγα ξανά.
Κι όμως να, που κάποιο βράδυ,
μόλις νύχτωνε, θαρρώ,
μ’ έν’ αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό,
μ’ έν’ αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό.
Καθώς γύριζα στην τύχη,
μόνος μες στη σιγαλιά,
το ξαν’ άκουσα και πάλι
και στην ίδια τη γωνιά,
το ξαν’ άκουσα και πάλι
και στην ίδια τη γωνιά,
και στην ίδια τη γωνιά.
Και το γνώρισα και πάλι
το τραγούδι που αγαπώ
κι ας μην έμοιαζε καθόλου
τον παλιό του το σκοπό,
κι ας μην έμοιαζε καθόλου
τον παλιό του το σκοπό.
Γιατί τώρα δε σκορπούσε
τον καημό του το βαθύ,
μα βογγούσε και θρηνούσε
μια φωνή που έχει χαθεί,
μα βογγούσε και θρηνούσε
μια φωνή που έχει χαθεί.
|
To palió mas to tragudi
pu t’ akugame mazí,
tóra pu chathíkan óla
pios tha to `lege, na zi,
tóra pu chathíkan óla
pios tha to `lege, na zi.
Apó tóte pu i kardiá mu
s’ échase pantotiná,
den to písteva poté mu
pos tha t’ ákuga ksaná,
den to písteva poté mu
pos tha t’ ákuga ksaná.
Ki ómos na, pu kápio vrádi,
mólis níchtone, tharró,
m’ én’ allókoto fengári,
makrinó ke katharó,
m’ én’ allókoto fengári,
makrinó ke katharó.
Kathós giriza stin tíchi,
mónos mes sti sigaliá,
to ksan’ ákusa ke páli
ke stin ídia ti goniá,
to ksan’ ákusa ke páli
ke stin ídia ti goniá,
ke stin ídia ti goniá.
Ke to gnórisa ke páli
to tragudi pu agapó
ki as min émiaze kathólu
ton palió tu to skopó,
ki as min émiaze kathólu
ton palió tu to skopó.
Giatí tóra de skorpuse
ton kaimó tu to vathí,
ma vonguse ke thrinuse
mia foní pu échi chathi,
ma vonguse ke thrinuse
mia foní pu échi chathi.
|
