Το σούρουπο σαν μάλαμα
κι η πλατεΐτσα μέλι
τ’ αγόρια με το πάλεμα
κι εσύ με το φιλί·
και στο σεργιάνι γύρω σου
παρέες αρχαγγέλοι
να λιώνουν απ’ το μύρο σου
φτωχοί κι αμαρτωλοί.
Αχ, να ‘ταν και να μ’ έπαιρνε
η μάνα μου απ’ το χέρι
στα χρόνια να με φέρει
που ήμουνα παιδί·
να παίξω με τους φίλους μου
να σκίσω παντελόνια
γεια και χαρά στ’ αηδόνια
να πω σ’ ένα κλαδί.
Ο Μάρκος με το φέσι του
σταφίδες και στραγάλια
και τ’ άγαλμα στη θέση του
να μας χαμογελά·
κι εσύ με τα δυο λάζα σου
να παίρνεις τα κεφάλια
τα μάτια τα γαλάζια σου
Θεός να μας φυλά.
|
To surupo san málama
ki i plateΐtsa méli
t’ agória me to pálema
ki esí me to filí·
ke sto sergiáni giro su
parées archangéli
na liónun ap’ to míro su
ftochi ki amartoli.
Ach, na ‘tan ke na m’ éperne
i mána mu ap’ to chéri
sta chrónia na me féri
pu ímuna pedí·
na pekso me tus fílus mu
na skíso pantelónia
gia ke chará st’ aidónia
na po s’ éna kladí.
O Márkos me to fési tu
stafídes ke stragália
ke t’ ágalma sti thési tu
na mas chamogelá·
ki esí me ta dio láza su
na pernis ta kefália
ta mátia ta galázia su
Theós na mas filá.
|