Σ’ ένα δωμάτιο μικρό
φωλιάζει η ψυχή μου
καρδούλα έχω μιαν αυλή
κι ο δρόμος η ζωή μου.
Τις ώρες που σε νοσταλγώ
το σπίτι ταξιδεύει
της νύχτας άστρο γίνεται
τρέχει και σε γυρεύει.
Άμα το δεις μη φοβηθείς
και μη λοξοδρομήσεις
ένα ζευγάρι έχεις κλειδιά
που σου ‘χα εγώ χαρίσει.
Κι αν τα ‘χασες μην απορείς
θα σε αναγνωρίσει
στα σφαλιστά παράθυρα
δυο σύννεφα θ’ αφήσει.
Είσαι στα σίγουρα εδώ
και η ψυχή μου ανοίγει
ένα δωμάτιο μικρό
που τ’ όνειρο τυλίγει.
|
S’ éna domátio mikró
foliázi i psichí mu
kardula écho mian avlí
ki o drómos i zoí mu.
Tis óres pu se nostalgó
to spíti taksidevi
tis níchtas ástro ginete
tréchi ke se girevi.
Άma to dis mi fovithis
ke mi loksodromísis
éna zevgári échis klidiá
pu su ‘cha egó charísi.
Ki an ta ‘chases min aporis
tha se anagnorísi
sta sfalistá paráthira
dio sínnefa th’ afísi.
Ise sta sígura edó
ke i psichí mu anigi
éna domátio mikró
pu t’ óniro tilígi.
|