|
Παίρνει ο Μαυριανός φωνή
στο βασιλιά και λέει,
στο βασιλιά και λέει.
Σαν το λουλούδι το κλειστό,
το γιασεμί το άσπρο,
έχω κι εγώ μιαν αδερφή
π’ αλήθεια, δεν πλανιέται,
π’ αλήθεια, δεν πλανιέται.
Ο βασιλιάς σαν τ’ άκουσε,
γυρίζει και του λέει.
Στην αδελφή σου, Μαυριανέ,
στέλνω ευθύς χρυσάφι,
της στέλνω χίλια άλογα,
ασήμι και λογάρι.
Της θάλασσας τα κύματα
και του βυθού κοράλλια, και του βυθού
και τα μικρά τα όστρακα.
Αν την πλανέσω, Μαυριανέ,
σου παίρνω το κεφάλι,
μα πάλι, σαν δεν πλανευτεί,
σε κάνω βασιλιά μου.
Πουλιά, χελιδονόψαρα,
χτενίζουν τα μαλλιά της,
χίλιοι καλοί,
της θάλασσας τα κύματα
φιλούν τα δάχτυλά της,
φιλούν τα δάχτυλά της.
|
Perni o Mavrianós foní
sto vasiliá ke léi,
sto vasiliá ke léi.
San to luludi to klistó,
to giasemí to áspro,
écho ki egó mian aderfí
p’ alíthia, den planiéte,
p’ alíthia, den planiéte.
O vasiliás san t’ ákuse,
girízi ke tu léi.
Stin adelfí su, Mavriané,
stélno efthís chrisáfi,
tis stélno chília áloga,
asími ke logári.
Tis thálassas ta kímata
ke tu vithu korállia, ke tu vithu
ke ta mikrá ta óstraka.
An tin planéso, Mavriané,
su perno to kefáli,
ma páli, san den planefti,
se káno vasiliá mu.
Puliá, chelidonópsara,
chtenízun ta malliá tis,
chílii kali,
tis thálassas ta kímata
filun ta dáchtilá tis,
filun ta dáchtilá tis.
|
