|
Περάσαν τα χρόνια κι η μνήμη νωπή
τα λόγια εγγόνια αφήσαν σιωπή
δεν είχα κουράγιο αλήθειες να πω, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Μια πίκρα στο στόμα, μια λέξη αρκεί
δεσμώτες στο χώμα γλυκιά φυλακή
θ’ ανοίξω την πόρτα στο δρόμο να βγω, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Κι αν πάγωσε λίγο, η αγάπη μας ζει
κι αν έφυγα, ζούμε μαζί
πληγές κι αν ανοίγω, καημός μου παλιός
θα κλείσουν γιατί έτσι κι αλλιώς
το σώμα πάντα ξέρει.
Μου λες δεν αντέχεις, το ίδιο κι εγώ
μα πίσω μου τρέχεις όταν ναυαγώ
ακούω τη φωνή σου σαν ήχο θαμπό, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Δυο ξένοι πλανήτες στην ίδια τροχιά
του ονείρου τους θύτες στη λάμα γροθιά
να κάνω εγώ πίσω μπορεί να ντραπώ, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Κι αν φύσηξε αέρας, η καταστροφή
στο τέλος της μέρας θα κάνει στροφή
μου λες ξεμακραίνω χωρίς επαφή
πως δε μας ενώνει η αφή,
μα εγώ σου λέω
το σώμα ξέρει.
Μικρές αμαρτίες γεννούν ενοχές
δειλών απαρτίες, γενναίων αποχές
συγχώρα το θάρρος αλήθειες να πω, μα…
σου χρωστάω σ’ αγαπώ
|
Perásan ta chrónia ki i mními nopí
ta lógia engónia afísan siopí
den icha kurágio alíthies na po, ma…
su krató s’ agapó
Mia píkra sto stóma, mia léksi arki
desmótes sto chóma glikiá filakí
th’ anikso tin pórta sto drómo na vgo, ma…
su krató s’ agapó
Ki an págose lígo, i agápi mas zi
ki an éfiga, zume mazí
pligés ki an anigo, kaimós mu paliós
tha klisun giatí étsi ki alliós
to sóma pánta kséri.
Mu les den antéchis, to ídio ki egó
ma píso mu tréchis ótan nafagó
akuo ti foní su san ícho thabó, ma…
su krató s’ agapó
Dio kséni planítes stin ídia trochiá
tu oniru tus thítes sti láma grothiá
na káno egó píso bori na ntrapó, ma…
su krató s’ agapó
Ki an físikse aéras, i katastrofí
sto télos tis méras tha káni strofí
mu les ksemakreno chorís epafí
pos de mas enóni i afí,
ma egó su léo
to sóma kséri.
Mikrés amartíes gennun enochés
dilón apartíes, genneon apochés
sigchóra to thárros alíthies na po, ma…
su chrostáo s’ agapó
|
