|
Μου σφίγγει ο καημός σαν θηλιά το λαιμό
και μες την καρδιά με δαγκώνει σαν φίδι
παράξενο θέλω ν’ αρχίσω ταξίδι
χωρίς μα χωρίς τελειωμό
Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό
Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά
κλεισμένα τα σπίτια τα τζάκια σβησμένα
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα
και κάτω γυναίκα καμία
Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό
Ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
ατέλειωτο, έρμο σ’ αγνώριστη χώρα
δε θα `χω περίσσεια λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη από σε να χαθώ
|
Mu sfíngi o kaimós san thiliá to lemó
ke mes tin kardiá me dagkóni san fídi
parákseno thélo n’ archíso taksídi
chorís ma chorís teliomó
To drómo mu argá na travó, na travó
allá puthená ke poté na mi stéko
psichí na mi vrísko í pánta na bléko
me kósmo tifló ke vuvó
Na niótho trigiro platiá erimiá
klisména ta spítia ta tzákia svisména
psilá na mi féngi astéri kanéna
ke káto gineka kamía
To drómo mu argá na travó, na travó
allá puthená ke poté na mi stéko
psichí na mi vrísko í pánta na bléko
me kósmo tifló ke vuvó
Ίsos se tétio taksídi an vrethó
atélioto, érmo s’ agnóristi chóra
de tha `cho períssia lachtára san tóra
agápi apó se na chathó
|
