Άπονη που ‘σαι, θάλασσα
κι άπονα τα νερά σου,
που κρύβεις τα παιδάκια μας
μέσα στην αγκαλιά σου.
Εψές αργά στον ύπνο μου
είδα και το δικό μου,
που ’χει ένα χρόνο μακριά
και λιώνω απ’ τον καημό μου.
Αχ, να μπορούσες, θάλασσα,
να πάρεις τη φωνή μου
και δυο λογάκια τρυφερά
να στείλεις στο παιδί μου.
Κι αν δε γυρίσει γρήγορα,
θάλασσα, πρόσεχέ το
Το θαλασσοπουλάκι μου
στα ξένα φύλαγέ το
Το θαλασσοπουλάκι μου
ζεστά αγκάλιαζέ το
|
Άponi pu ‘se, thálassa
ki ápona ta nerá su,
pu krívis ta pedákia mas
mésa stin agkaliá su.
Epsés argá ston ípno mu
ida ke to dikó mu,
pu ’chi éna chróno makriá
ke lióno ap’ ton kaimó mu.
Ach, na boruses, thálassa,
na páris ti foní mu
ke dio logákia triferá
na stilis sto pedí mu.
Ki an de girísi grígora,
thálassa, próseché to
To thalassopuláki mu
sta kséna fílagé to
To thalassopuláki mu
zestá agkáliazé to
|