Έβαλα στα λόγια μου φωτιά,
μες στη μουσική μου αγέρα.
Έπιασαν βοριά κι έφυγαν μακριά,
όπου κλαίει του ανθρώπου η καρδιά.
Το τραγούδι είναι πυρκαγιά,
που τη νύχτα κάνει μέρα.
Κι έχει ελπίδα για να βρει στεριά,
κάθε λυπημένη Παναγιά.
Να ’ναι ανοιχτός ο ουρανός,
να ’ναι λάδι ο ωκεανός.
Να ’ναι το τραγούδι μου κερί,
που δε θα σβήσουνε ποτέ αυτοί οι καιροί.
Τρέχουνε οι φλόγες σαν πουλιά,
το τραγούδι ταξιδεύει.
Μια πατάει γυαλιά, μια γλιστράει σκαλιά,
ο κόσμος είναι δύσκολη δουλειά.
Το τραγούδι είναι μια σκιά,
ρημαγμένους συντροφεύει.
Κι έχει ελπίδα για να βρει γωνιά,
κάθε μετανάστης του χιονιά.
|
Έvala sta lógia mu fotiá,
mes sti musikí mu agéra.
Έpiasan voriá ki éfigan makriá,
ópu klei tu anthrópu i kardiá.
To tragudi ine pirkagiá,
pu ti níchta káni méra.
Ki échi elpída gia na vri steriá,
káthe lipiméni Panagiá.
Na ’ne anichtós o uranós,
na ’ne ládi o okeanós.
Na ’ne to tragudi mu kerí,
pu de tha svísune poté afti i keri.
Tréchune i flóges san puliá,
to tragudi taksidevi.
Mia patái gialiá, mia glistrái skaliá,
o kósmos ine dískoli duliá.
To tragudi ine mia skiá,
rimagménus sintrofevi.
Ki échi elpída gia na vri goniá,
káthe metanástis tu chioniá.
|