Κάποιος με πήρε ένα πρωί και μου είπε να σ’ αφήσω
το λάθος ήταν να μπλεχτώ μα τώρα πια
κοιτώ τους τοίχους του κελιού, η πόρτα έχει κλείσει,
θα ανοίξει αύριο το πρωί για μας εδώ.
Ένα τραγούδι, τα λόγια του κλειδιά,
αν το ακούσεις θα βρίσκεσαι κοντά
και αν σου πουλήσουν αυτά που θες να δεις,
θα αφήσεις πίσω την σκιά μιας φυλακής.
Ακροβατώ σε μια κλωστή με ύπουλα ταξίδια,
κάπου αλλού πρέπει να πας, λυπάμαι πολύ.
Αν και προσπάθησα ξανά, ακόμα είμαι στα ίδια,
μην με ξεχνάς όσο θα είμαι μακριά.
|
Kápios me píre éna pri ke mu ipe na s’ afíso
to láthos ítan na blechtó ma tóra pia
kitó tus tichus tu keliu, i pórta échi klisi,
tha aniksi avrio to pri gia mas edó.
Έna tragudi, ta lógia tu klidiá,
an to akusis tha vrískese kontá
ke an su pulísun aftá pu thes na dis,
tha afísis píso tin skiá mias filakís.
Akrovató se mia klostí me ípula taksídia,
kápu allu prépi na pas, lipáme polí.
An ke prospáthisa ksaná, akóma ime sta ídia,
min me ksechnás óso tha ime makriá.
|