Μέσα στο τρένο Γερμανίας Αθηνών,
στην τρίτη θέση, σε μιαν άκρη καθισμένος,
αφήνω πίσω μου το μαύρο παρελθόν
και φεύγω στ’ άγνωστο, φτωχός κι αδικημένος.
Μέσα στο τρένο που με πάει στην ξενιτειά
κλαίω τη μοίρα μου χωρίς παρηγοριά.
Αφήνω μάνα και αγάπη ορφανές
κι ό,τι αγάπησα στον τόπο μου, εδώ πέρα,
αφήνω όμως και στιγμές πολύ πικρές
με την ελπίδα πως θα δω μιαν άσπρη μέρα.
Μέσα στο τρένο που με πάει στην ξενιτειά
κλαίω τη μοίρα μου χωρίς παρηγοριά.
Φεύγει το τρένο και σφυρίζει συνεχώς,
σαν μοιρολόι, σαν τραγούδι πονεμένο,
γιατί, μανούλα μου, με γέννησες φτωχό,
γιατί να ζήσω μακριά, σε τόπο ξένο.
|
Mésa sto tréno Germanías Athinón,
stin tríti thési, se mian ákri kathisménos,
afíno píso mu to mavro parelthón
ke fevgo st’ ágnosto, ftochós ki adikiménos.
Mésa sto tréno pu me pái stin ksenitiá
kleo ti mira mu chorís parigoriá.
Afíno mána ke agápi orfanés
ki ó,ti agápisa ston tópo mu, edó péra,
afíno ómos ke stigmés polí pikrés
me tin elpída pos tha do mian áspri méra.
Mésa sto tréno pu me pái stin ksenitiá
kleo ti mira mu chorís parigoriá.
Fevgi to tréno ke sfirízi sinechós,
san mirolói, san tragudi poneméno,
giatí, manula mu, me génnises ftochó,
giatí na zíso makriá, se tópo kséno.
|