Δυο κυνηγοί λαβώσανε στα όρη σ’ ένα ρυάκι
την ώρα που δροσίζουνταν ωριόπλουμο γεράκι.
Για πολιτεία μακρινή το πήραν κι εμισέψαν
και φέρανε στην κλίνη του γιατρό και το γιατρέψαν.
Κι εδώσαν του χρυσό κλουβί με αργυρό λουκέτο
και με μωροκανάκισμα μοσχαναθρέφανέ το.
Επρόβαλε μιαν ταχινή ο ήλιος παιγνιδιάρης
χαΐνης, ξεμπετούριαστος κι ερωτοδιοματάρης.
’Ηλιε μου, αφέντη τ’ ουρανού, σ’ ανατολή και δύση
πε μου μαντάτα του βουνού που το ‘χω πεθυμήσει.
’Ηρθενε πάλι η άνοιξη, μαυλίστρα με τα μάγια
και λουλουδίσανε οι κορφές κι ανθίσανε τα πλάγια.
Και πότε κάνει τη ζωή μελίσσι στα κλωνάρια
πότε μουρμούρι του νερού στου αγριμιού τ’ αχνάρια.
Πότε παράπονο γλυκό που σμίγει με τ’ αέρι
και πότε όνειρο τρεζό που πέφτει με τ’ αστέρι.
Κι ήδεσ’ ο έρωτας αθούς και φύλλα στο δοξάρι
και τρέχει και παιζογελά αξέγνοιος στο χορτάρι.
Πόσος καιρός επέρασε αλήθεια είχε ξεχάσει
παιδί ‘ταν που πρωτόδενε τον έρωτα να πράσσει.
Εκίνησε τ’ άγριο πουλί στα όρη για να πάει
και του ‘φανίστη το κλουβί θεριό να τονε φάει,
και χίμηξε με τα φτερά και με τα κράνυχά ντου
κι ήβαψε το χρυσό κλουβί το αίμα τση καρδιάς του.
Και πήρε ο ήλιος πιτσιλιά στη μπάντα που φωλεύγει
γιαυτό ροδίζει ο ουρανός κάθε που βασιλεύγει.
Περνούν οι μέρες κι οι καιροί κι ο λογισμός μερεύγει
σαν το νερό στη χαχαλιά μοιάζει η ζωή να φεύγει.
Κι η ιστορία επόμεινε και τα πουλιά βουρκώνα
σαν τη διηγούνταν στα μικρά τα βράδια του χειμώνα.
|
Dio kinigi lavósane sta óri s’ éna riáki
tin óra pu drosízuntan orióplumo geráki.
Gia politia makriní to píran ki emisépsan
ke férane stin klíni tu giatró ke to giatrépsan.
Ki edósan tu chrisó kluví me argiró lukéto
ke me morokanákisma moschanathréfané to.
Epróvale mian tachiní o ílios pegnidiáris
chaΐnis, ksebeturiastos ki erotodiomatáris.
’Ilie mu, afénti t’ uranu, s’ anatolí ke dísi
pe mu mantáta tu vunu pu to ‘cho pethimísi.
’Irthene páli i ániksi, mavlístra me ta mágia
ke luludísane i korfés ki anthísane ta plágia.
Ke póte káni ti zoí melíssi sta klonária
póte murmuri tu neru stu agrimiu t’ achnária.
Póte parápono glikó pu smígi me t’ aéri
ke póte óniro trezó pu péfti me t’ astéri.
Ki ídes’ o érotas athus ke fílla sto doksári
ke tréchi ke pezogelá akségnios sto chortári.
Pósos kerós epérase alíthia iche ksechási
pedí ‘tan pu protódene ton érota na prássi.
Ekínise t’ ágrio pulí sta óri gia na pái
ke tu ‘fanísti to kluví therió na tone fái,
ke chímikse me ta fterá ke me ta kránichá ntu
ki ívapse to chrisó kluví to ema tsi kardiás tu.
Ke píre o ílios pitsiliá sti bánta pu folevgi
giaftó rodízi o uranós káthe pu vasilevgi.
Pernun i méres ki i keri ki o logismós merevgi
san to neró sti chachaliá miázi i zoí na fevgi.
Ki i istoría epómine ke ta puliá vurkóna
san ti diiguntan sta mikrá ta vrádia tu chimóna.
|