Εσύ που αρνείσαι να το δεις ότι μεγάλωσα
και νιάτα, δόξες κι ομορφιές πως τα ανάλωσα,
βάζεις εμπόδια και λες “δεν πάμε παραπέρα”
εδώ θα μείνουμε στο χθες, να κλαίμε νύχτα μέρα,
να κλαίμε νύχτα μέρα.
Αυτή η άποψη ζωής σ’ εμένα δεν ταιριάζει
θέλω να φύγω από ‘δω που η καρδιά λιμνάζει,
σ’ ευχαριστώ που μ’ έφερες όμως μέχρις εδώ,
άσε με τώρα από ’δω να σ’ οδηγήσω εγώ,
σ’ ευχαριστώ που μ’ έφερες όμως μέχρις εδώ,
άσε με τώρα από ’δω να σ’ οδηγήσω εγώ,
να σ’ οδηγήσω εγώ.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έφερες όμως μέχρις εδώ,
άσε με τώρα από ’δω να σ’ οδηγήσω εγώ,
σ’ ευχαριστώ που μ’ έφερες όμως μέχρις εδώ,
άσε με τώρα από ’δω να σ’ οδηγήσω εγώ,
να σ’ οδηγήσω εγώ.
|
Esí pu arnise na to dis óti megálosa
ke niáta, dókses ki omorfiés pos ta análosa,
vázis ebódia ke les “den páme parapéra”
edó tha minume sto chthes, na kleme níchta méra,
na kleme níchta méra.
Aftí i ápopsi zoís s’ eména den teriázi
thélo na fígo apó ‘do pu i kardiá limnázi,
s’ efcharistó pu m’ éferes ómos méchris edó,
áse me tóra apó ’do na s’ odigíso egó,
s’ efcharistó pu m’ éferes ómos méchris edó,
áse me tóra apó ’do na s’ odigíso egó,
na s’ odigíso egó.
S’ efcharistó pu m’ éferes ómos méchris edó,
áse me tóra apó ’do na s’ odigíso egó,
s’ efcharistó pu m’ éferes ómos méchris edó,
áse me tóra apó ’do na s’ odigíso egó,
na s’ odigíso egó.
|