|
Τον πόνο έχω συντροφιά,
το κλάμα για παρηγοριά.
Τα βάσανα κι οι στεναγμοί
κι οι πίκρες με πληγώνουν,
τα νιάτα μου και το κορμί,
για σένα μαραζώνουν.
Τώρα που σε βλέπω μες στα ξένα χέρια,
νιώθω στην καρδιά μου δίκοπα μαχαίρια.
Δυστυχισμένη στη ζωή,
είμαι σαν έρημο πουλί.
Κατάστρεψα το σπίτι μου
κι υπόφερα για σένα,
τα πάντα εθυσίασα,
μα όλα παν χαμένα.
Τώρα που σε βλέπω μες στα ξένα χέρια,
νιώθω στην καρδιά μου δίκοπα μαχαίρια.
Όπου κι αν πας κι όπου βρεθείς
σαν την καρδιά μου δε θα βρεις.
Μετανιωμένος μια βραδιά,
σε μένα θα γυρίσεις
κι απ’ την καρδιά που πρόδοσες,
αγάπη θα ζητήσεις.
Τώρα που σε βλέπω μες στα ξένα χέρια,
νιώθω στην καρδιά μου δίκοπα μαχαίρια.
|
Ton póno écho sintrofiá,
to kláma gia parigoriá.
Ta vásana ki i stenagmi
ki i píkres me pligónun,
ta niáta mu ke to kormí,
gia séna marazónun.
Tóra pu se vlépo mes sta kséna chéria,
niótho stin kardiá mu díkopa macheria.
Distichisméni sti zoí,
ime san érimo pulí.
Katástrepsa to spíti mu
ki ipófera gia séna,
ta pánta ethisíasa,
ma óla pan chaména.
Tóra pu se vlépo mes sta kséna chéria,
niótho stin kardiá mu díkopa macheria.
Όpu ki an pas ki ópu vrethis
san tin kardiá mu de tha vris.
Metanioménos mia vradiá,
se ména tha girísis
ki ap’ tin kardiá pu pródoses,
agápi tha zitísis.
Tóra pu se vlépo mes sta kséna chéria,
niótho stin kardiá mu díkopa macheria.
|
