Εγώ είμαι του ψαρά ο γιος
ο έμορφος κι ο ταπεινός
οπού πάω να ψαρέψω,
μαύρα μάτια να διαλέξω.
Ρίχνω την πρώτη καμακιά,
έλα Χριστέ και Παναγιά
και πιάνω τρεις κοπέλες
όμορφες σαν περιστέρες.
Η μια ήταν απ’ το Γαλατά,
βαστά το νου της δυνατά
και η άλλη απ’ το Νιοχώρι
του Χατζηγιαννάκη η κόρη.
Η τρίτη η μικρότερη κι
απ’ όλες η ομορφότερη
ήταν από την Πόλη
που την αγαπούσαν όλοι.
Που την αγάπαγα κι εγώ,
να την επάρω δεν μπορώ.
Το σπίτι της δεν ξέρω,
πού να πάω να τη γυρεύω.
|
Egó ime tu psará o gios
o émorfos ki o tapinós
opu páo na psarépso,
mavra mátia na dialékso.
Ríchno tin próti kamakiá,
éla Christé ke Panagiá
ke piáno tris kopéles
ómorfes san peristéres.
I mia ítan ap’ to Galatá,
vastá to nu tis dinatá
ke i álli ap’ to Niochóri
tu Chatzigiannáki i kóri.
I tríti i mikróteri ki
ap’ óles i omorfóteri
ítan apó tin Póli
pu tin agapusan óli.
Pu tin agápaga ki egó,
na tin epáro den boró.
To spíti tis den kséro,
pu na páo na ti girevo.
|