|
Εγώ ορκίστηκα στον ήλιο
τραγούδι να μην ξαναπώ,
μα στου σπιτιού μου τα σκαλιά
εμαζευτήκαν τα πουλιά
και με ρωτούσανε θλιμμένα
γιατί δεν τραγουδάω πια,
ποιος μου ‘χει κλέψει τη λαλιά.
Είμαι βουτηγμένος μες στη μαύρη πίκρα
απ’ τις αδικίες που με έχουν βρει,
πώς να τραγουδήσω, πού να βρω το κέφι,
αφού μου ‘χουν κάνει μαύρη τη ζωή,
μαύρη τη ζωή.
Τους πονεμένους συμπονάω,
τον ξένο πόνο τραγουδώ,
μα με μισούνε σαν εχθρό
κι έχω παράπονο πικρό,
μέχρι που μου ‘ρχεται να φύγω
σε ξένο τόπο μακρινό,
λίγη γαλήνη για να βρω.
Είμαι βουτηγμένος μες στη μαύρη πίκρα
απ’ τις αδικίες που με έχουν βρει,
πώς να τραγουδήσω, πού να βρω το κέφι,
αφού μου ‘χουν κάνει μαύρη τη ζωή,
μαύρη τη ζωή.
|
Egó orkístika ston ílio
tragudi na min ksanapó,
ma stu spitiu mu ta skaliá
emazeftíkan ta puliá
ke me rotusane thlimména
giatí den tragudáo pia,
pios mu ‘chi klépsi ti laliá.
Ime vutigménos mes sti mavri píkra
ap’ tis adikíes pu me échun vri,
pós na tragudíso, pu na vro to kéfi,
afu mu ‘chun káni mavri ti zoí,
mavri ti zoí.
Tus poneménus sibonáo,
ton kséno póno tragudó,
ma me misune san echthró
ki écho parápono pikró,
méchri pu mu ‘rchete na fígo
se kséno tópo makrinó,
lígi galíni gia na vro.
Ime vutigménos mes sti mavri píkra
ap’ tis adikíes pu me échun vri,
pós na tragudíso, pu na vro to kéfi,
afu mu ‘chun káni mavri ti zoí,
mavri ti zoí.
|
