|
Ήτανε, Θεέ μου, μια φορά
τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά
αγάπες, όνειρα, τραγούδια
μέσα στο φως μες στα λουλούδια
τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά.
Τώρα απομένουνε βαθιά
ένας εδώ κι άλλος εκεί,
χείλη, καρδιές, μάτια κλειστά
μέσα στο χώμα, μες στη γη
ένας εδώ κι άλλος εκεί.
Κάθε που ανθίζουν τα κλαδιά
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά
εις τ’ ασημένια καλοκαίρια
που υψώνονται στο φως τα χέρια
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά.
Μοίρες οι νύχτες τριγυρνούν
και τα παιδιά ξεπροβοδούν,
στέλνουν μηνύματα στ’ αστέρια
και με καλόβολα τα χέρια
τα τρία παιδιά ξεπροβοδούν.
Ήτανε, Θεέ μου, μια φορά
τρεις νέοι και τώρα είναι βαθιά
μέσα στο χώμα, μες στη γη
ένας εδώ κι άλλος εκεί
τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά.
|
Ήtane, Theé mu, mia forá
tris néi, tris fíli, tría pediá
agápes, ónira, tragudia
mésa sto fos mes sta luludia
tris néi, tris fíli, tría pediá.
Tóra apoménune vathiá
énas edó ki állos eki,
chili, kardiés, mátia klistá
mésa sto chóma, mes sti gi
énas edó ki állos eki.
Káthe pu anthízun ta kladiá
vgenun tis níchtes tría pediá
is t’ asiménia kalokeria
pu ipsónonte sto fos ta chéria
vgenun tis níchtes tría pediá.
Mires i níchtes trigirnun
ke ta pediá kseprovodun,
stélnun minímata st’ astéria
ke me kalóvola ta chéria
ta tría pediá kseprovodun.
Ήtane, Theé mu, mia forá
tris néi ke tóra ine vathiá
mésa sto chóma, mes sti gi
énas edó ki állos eki
tris néi, tris fíli, tría pediá.
|
