Μια φορά γιε μου κι έναν καιρό
βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό…
Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν’ αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν’ αρμενίζει.
Να μου μιλεί σιργουλευτά
για κείνα και για τ’ άλλα
για μαγικά, για έρωτες,
για φονικά μεγάλα.
Για βασιλιάδες νιους καλούς
που κάστρα επατούσαν
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν.
Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς
δόξευγε το μυαλό μου
στον κόσμο των παραμυθιών
γύριζ’ ο λογισμός μου.
Έσβησ’ ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου.
Κι έρχουντ’ απ’ τον παλιό καιρό
Θε μου να `ταν αλήθεια
ώρες αεροφύσημα
κείνα τα παραμύθια.
Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυο θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι.
|
Mia forá gie mu ki énan keró
vasiliás kalós órize tópo makrinó…
Thimume os tóra ti giagiá
étias logís n’ archízi
ke se kerus allotinus
o nus tsi n’ armenízi.
Na mu mili sirguleftá
gia kina ke gia t’ álla
gia magiká, gia érotes,
gia foniká megála.
Gia vasiliádes nius kalus
pu kástra epatusan
tsi máisses ke ta theriá
skotónan ki enikusan.
Ki ónten o ípnos o glikís
dóksevge to mialó mu
ston kósmo ton paramithión
giriz’ o logismós mu.
Έsvis’ o chrónos o kakós
mazí me ti chará mu
tsi istoríes tsi giagiás
apó ta ónirá mu.
Ki érchunt’ ap’ ton palió keró
The mu na `tan alíthia
óres aerofísima
kina ta paramíthia.
Min kles mikrí mu ke pligés
anigis mu sta stíthi
emis i dio tha kánume
ton kósmo paramíthi.
|