Πάλι μου παραπονιέσαι
που τα πίνω και αργώ
μα αν φωνάζεις κι αν χτυπιέσαι
δεν αλλάζω μάρκα εγώ.
Κάνω τη ζωή μου με παρέες ωραίες
και όμορφα γλεντώ
κι όταν ξημερώνει και νυστάζω
αράζω σε σένα π’ αγαπώ.
Τώρα μην κλαις, τώρα μην κλαις,
σου το ‘παν τόσα στόματα
πως έχω χίλια ελαττώματα.
Κάτσε δίπλα μου, γλυκιά μου
και σταμάτα πια να κλαις
γιατί τα γλυκά φιλιά μου
τα γυρεύουνε πολλές.
Στο κλουβί στο δήλωσα
δεν μπαίνω, πηγαίνω
εκεί που θα τη βρω
κι όταν ξημερώνει και νυστάζω
αράζω σε σένα π’ αγαπώ.
|
Páli mu paraponiése
pu ta píno ke argó
ma an fonázis ki an chtipiése
den allázo márka egó.
Káno ti zoí mu me parées orees
ke ómorfa glentó
ki ótan ksimeróni ke nistázo
arázo se séna p’ agapó.
Tóra min kles, tóra min kles,
su to ‘pan tósa stómata
pos écho chília elattómata.
Kátse dípla mu, glikiá mu
ke stamáta pia na kles
giatí ta gliká filiá mu
ta girevune pollés.
Sto kluví sto dílosa
den beno, pigeno
eki pu tha ti vro
ki ótan ksimeróni ke nistázo
arázo se séna p’ agapó.
|