Πάντα πονεμένη, πάντοτε κλαμένη,
τι σε βασανίζει θέλω να μου πεις,
άνοιξ’ την καρδιά σου, πες τα μυστικά σου,
ίσως σε βοηθήσω να παρηγορηθείς.
Πες μου τι κρύβεις μες στην καρδιά σου,
πες μου γλυκιά μου τι έχεις κι όλο κλαις,
τι να ‘ναι εκείνο που σε πληγώνει
και μαραζώνεις κι εμένα δεν το λες.
Τώρα που ‘σαι νέα, όμορφη κι ωραία,
γλέντα απ’ το βράδυ μέχρι το πρωί,
μη στεναχωριέσαι και μην τυραννιέσαι,
έτσι είν’ ο κόσμος και η παλιοζωή.
Πες μου τι κρύβεις μες στην καρδιά σου,
πες μου γλυκιά μου τι έχεις κι όλο κλαις,
τι να ‘ναι εκείνο που σε πληγώνει
και μαραζώνεις κι εμένα δεν το λες.
|
Pánta poneméni, pántote klaméni,
ti se vasanízi thélo na mu pis,
ániks’ tin kardiá su, pes ta mistiká su,
ísos se voithíso na parigorithis.
Pes mu ti krívis mes stin kardiá su,
pes mu glikiá mu ti échis ki ólo kles,
ti na ‘ne ekino pu se pligóni
ke marazónis ki eména den to les.
Tóra pu ‘se néa, ómorfi ki orea,
glénta ap’ to vrádi méchri to pri,
mi stenachoriése ke min tiranniése,
étsi in’ o kósmos ke i paliozoí.
Pes mu ti krívis mes stin kardiá su,
pes mu glikiá mu ti échis ki ólo kles,
ti na ‘ne ekino pu se pligóni
ke marazónis ki eména den to les.
|