Τώρα που σ’ έχω ανάγκη
σαν το παιδί τη μάνα
γιατί μ’ εγκαταλείπεις
στον πόνο και στο κλάμα.
Όλα τα δηλητήρια να τα ‘πινα χαρμάνι,
δε θα ‘κανε την πίκρα που μου ‘δωσες εσύ,
όταν μου είπες “φύγε, ο έρωτάς μας φτάνει”
γιατί η καρδιά σου τώρα με διώχνει, με μισεί.
Τώρα που σ’ έχω ανάγκη
σαν το παιδί τη μάνα
γιατί μ’ εγκαταλείπεις
στον πόνο και στο κλάμα.
Το πιο μεγάλο έγκλημα είναι η αχαριστία,
αυτά τα λόγια μόνο, πριν φύγω, θα σου πω,
κι αν μια καρδιά ματώνεις χωρίς καμιά αιτία,
εγώ και να πεθαίνω, εσένα θ’ αγαπώ.
Τώρα που σ’ έχω ανάγκη
σαν το παιδί τη μάνα
γιατί μ’ εγκαταλείπεις
στον πόνο και στο κλάμα.
|
Tóra pu s’ écho anágki
san to pedí ti mána
giatí m’ egkatalipis
ston póno ke sto kláma.
Όla ta dilitíria na ta ‘pina charmáni,
de tha ‘kane tin píkra pu mu ‘doses esí,
ótan mu ipes “fíge, o érotás mas ftáni”
giatí i kardiá su tóra me dióchni, me misi.
Tóra pu s’ écho anágki
san to pedí ti mána
giatí m’ egkatalipis
ston póno ke sto kláma.
To pio megálo égklima ine i acharistía,
aftá ta lógia móno, prin fígo, tha su po,
ki an mia kardiá matónis chorís kamiá etía,
egó ke na petheno, eséna th’ agapó.
Tóra pu s’ écho anágki
san to pedí ti mána
giatí m’ egkatalipis
ston póno ke sto kláma.
|