|
Ρωτώ τα σύννεφα τ’ αστέρια, τα πουλιά
και τους ανέμους τους καλούς μήπως και ξέρουν
και τις νεράιδες στης νυχτιάς τη σιγαλιά
αγάπη μου όμορφη κοντά μου να σε φέρουν.
Τώρα που σε γνώρισα
όλα είναι για μένα
τώρα που σε γνώρισα
αγαπούλα χρυσή.
Όλα τ’ άλλα χρόνια μου
πήγανε χαμένα
τώρα που σε γνώρισα
ζω καινούργια ζωή.
Στο πέρασμα σου λουλουδιάζει όλ’ η γη
και όλα ζούνε μια χαρούμενη εικόνα
κι ενώ με δύσεις ξαναβγαίνει η αυγή
κι έφερες άνοιξη στη μέση του χειμώνα.
|
Rotó ta sínnefa t’ astéria, ta puliá
ke tus anémus tus kalus mípos ke ksérun
ke tis neráides stis nichtiás ti sigaliá
agápi mu ómorfi kontá mu na se férun.
Tóra pu se gnórisa
óla ine gia ména
tóra pu se gnórisa
agapula chrisí.
Όla t’ álla chrónia mu
pígane chaména
tóra pu se gnórisa
zo kenurgia zoí.
Sto pérasma su luludiázi ól’ i gi
ke óla zune mia charumeni ikóna
ki enó me dísis ksanavgeni i avgí
ki éferes ániksi sti mési tu chimóna.
|
