|
Δεν περνάει αυτή η νύχτα
τα βλέφαρα μου γέρνουνε μα δε κοιμάμαι
για σένα έκανα ξενύχτια
τώρα τα σκέφτομαι απόψε και θυμάμαι
θυμάμαι όσα μου είχες πει
θυμάμαι κάθε μας στιγμή
και όσο τα θυμάμαι
σε θέλω πιο πολύ
Τώρα που σε χρειάζομαι
δεν είσαι εδώ
θέλω να μιλήσω
σε ποιον να τα πω
τώρα έχω συντροφιά μόνο το ποτό
τις αναμνήσεις καίω
να μην τρελαθώ
όλα με πληγώνουν, όλα με σκοτώνουν
λυπάμαι που σ’ αγάπησα
κι ακόμα σ’ αγαπώ
Δεν περνάει αυτή η νύχτα
τα βλέφαρα μου γέρνουνε μα δε κοιμάμαι
μέσα στης μοναξιάς τα δίχτυα
οι αναμνήσεις πάλι πίσω με γυρνάνε
σε φέρνω μέσα στο μυαλό
και θέλω να σε ξαναδώ
μα οι ώρες δεν περνάνε
μακριά σου δεν μπορώ
|
Den pernái aftí i níchta
ta vléfara mu gérnune ma de kimáme
gia séna ékana kseníchtia
tóra ta skéftome apópse ke thimáme
thimáme ósa mu iches pi
thimáme káthe mas stigmí
ke óso ta thimáme
se thélo pio polí
Tóra pu se chriázome
den ise edó
thélo na milíso
se pion na ta po
tóra écho sintrofiá móno to potó
tis anamnísis keo
na min trelathó
óla me pligónun, óla me skotónun
lipáme pu s’ agápisa
ki akóma s’ agapó
Den pernái aftí i níchta
ta vléfara mu gérnune ma de kimáme
mésa stis monaksiás ta díchtia
i anamnísis páli píso me girnáne
se férno mésa sto mialó
ke thélo na se ksanadó
ma i óres den pernáne
makriá su den boró
|
