Τώρα που χωρίσαμε
πάρε αυτά που ζήσαμε.
Πάρ’ τα για τον κόπο σου,
το κέφι σου, τον τρόπο σου
προπαντός.
Ήταν απ’ τ’ ανείπωτα
το δικό σου τίποτα.
Ν’ ανεχτώ δεν έπρεπε
το κάτι που μ’ ανέτρεπε
συνεχώς.
Τίποτα δεν πήρες δυστυχώς
κι έφυγες εν μέσω της νυχτός.
Άρον άρον κι όπως όπως,
τζάμπα πήγε τόσος κόπος,
τζάμπα κόπος, τζάμπα κόπος.
Μμμ… ωραίος τρόπος!
Τώρα που χωρίσαμε
και αποχωρίσαμε
άρχισες τα σχόλια
και σου ’μεινε η απώλεια
γενικώς.
Το ποιος ήμουν ξέχασες,
μ’ έπαιξες και μ’ έχασες.
Ήσουνα μια κόλαση,
ξινή μου βγήκε η απόλαυση
τελικώς.
|
Tóra pu chorísame
páre aftá pu zísame.
Pár’ ta gia ton kópo su,
to kéfi su, ton trópo su
propantós.
Ήtan ap’ t’ anipota
to dikó su típota.
N’ anechtó den éprepe
to káti pu m’ anétrepe
sinechós.
Típota den píres distichós
ki éfiges en méso tis nichtós.
Άron áron ki ópos ópos,
tzába píge tósos kópos,
tzába kópos, tzába kópos.
Mmm… oreos trópos!
Tóra pu chorísame
ke apochorísame
árchises ta schólia
ke su ’mine i apólia
genikós.
To pios ímun kséchases,
m’ épekses ke m’ échases.
Ήsuna mia kólasi,
ksiní mu vgíke i apólafsi
telikós.
|