Τώρα η βροχή κυλάει ανάμεσα στα μάτια σου,
τώρα που ξέφυγες γυμνός στην πιο μεγάλη νύχτα,
τα φώτα πια δεν ξαγρυπνούν στα μονοπάτια σου,
ξένοι παράδεισοι, πικροί σε πιάσανε στα δίχτυα.
Τώρα σιωπή και δέντρα μαύρα που σε σκιάζουνε,
ανομολόγητη δειλή, απάτη αθανασία
κι οι φίλοι σου οι παλιοί πια δε σε λογαριάζουνε
για την επόμενη σεζόν τριπλής ακολασίας.
Δεν ήσουν από εδώ
απ’ τα δικά μας μέρη,
κομήτης σ’ είχε φέρει
από τον ουρανό.
Δεν ήσουν σαν κι εμάς,
ήσουν τρελός κι ιππότης,
αλλοπαρμένος πότης,
Τζίνι της Χαλιμάς.
Μας αγαπούσες με καημό, μας χάραζες με κάμα,
να μας θυμήσεις το σταυρό που είχες χρεωθεί.
Την πέτρα που σε ονόμασε, τη μπάλα σου στο γάμα,
την πείνα σου για θαύματα, τη λύσσα για ζωή.
Δεν ήσουν από εδώ,
απ’ τα δικά μας μέρη,
κομήτης σ’ είχε φέρει
από τον ουρανό.
Δεν ήσουν σαν κι εμάς,
ήσουν τρελός κι ιππότης,
αλλοπαρμένος πότης,
Τζίνι της Χαλιμάς.
|
Tóra i vrochí kilái anámesa sta mátia su,
tóra pu kséfiges gimnós stin pio megáli níchta,
ta fóta pia den ksagripnun sta monopátia su,
kséni parádisi, pikri se piásane sta díchtia.
Tóra siopí ke déntra mavra pu se skiázune,
anomológiti dilí, apáti athanasía
ki i fíli su i palii pia de se logariázune
gia tin epómeni sezón triplís akolasías.
Den ísun apó edó
ap’ ta diká mas méri,
komítis s’ iche féri
apó ton uranó.
Den ísun san ki emás,
ísun trelós ki ippótis,
alloparménos pótis,
Tzíni tis Chalimás.
Mas agapuses me kaimó, mas chárazes me káma,
na mas thimísis to stavró pu iches chreothi.
Tin pétra pu se onómase, ti bála su sto gáma,
tin pina su gia thafmata, ti líssa gia zoí.
Den ísun apó edó,
ap’ ta diká mas méri,
komítis s’ iche féri
apó ton uranó.
Den ísun san ki emás,
ísun trelós ki ippótis,
alloparménos pótis,
Tzíni tis Chalimás.
|