Έφυγες κι έμειναν ξωπίσω σου συντρίμμια,
όπως τη στάχτη που απομένει απ’ τη φωτιά,
και τα αισθήματα που σου ‘φειξα, τα τίμια,
μ’ αχαριστία, μου τα πλήρωσες, βαριά.
Μα δεν κρατώ κακία για την αχαριστία,
για την αχαριστία τη μεγάλη σου,
κι αν έχω καμωμένα χίλια καλά για σένα,
Χαλάλι σου, χαλάλι σου, χαλάλι σου.
Εγώ σου έδωσα συμπόνια και αγάπη
κι εσύ, γι’ αντάλλαγμα, με πίκρανες πολύ,
δεν το περίμενα ποτέ, στιγμή πως θα ‘ρθει,
της προδοσίας, να μου δώσεις, το φιλί.
Μα δεν κρατώ κακία για την αχαριστία,
για την αχαριστία τη μεγάλη σου,
κι αν έχω καμωμένα χίλια καλά για σένα,
Χαλάλι σου, χαλάλι σου, χαλάλι σου.
|
Έfiges ki éminan ksopíso su sintrímmia,
ópos ti stáchti pu apoméni ap’ ti fotiá,
ke ta esthímata pu su ‘fiksa, ta tímia,
m’ acharistía, mu ta plíroses, variá.
Ma den krató kakía gia tin acharistía,
gia tin acharistía ti megáli su,
ki an écho kamoména chília kalá gia séna,
Chaláli su, chaláli su, chaláli su.
Egó su édosa sibónia ke agápi
ki esí, gi’ antállagma, me píkranes polí,
den to perímena poté, stigmí pos tha ‘rthi,
tis prodosías, na mu dósis, to filí.
Ma den krató kakía gia tin acharistía,
gia tin acharistía ti megáli su,
ki an écho kamoména chília kalá gia séna,
Chaláli su, chaláli su, chaláli su.
|