Να εδώ!
Σ’ αυτό το γνώριμο εδώ,
μ’ ένα βλέμμα θολό, με παρόν αδειανό
μια φιγούρα που τρέμει.
Κι εσύ εκεί, σε μιαν άλλη εποχή
μια κραυγή ενοχής,
κι ένα δάκρυ που άθελα τρέχει.
Ξοδεύοντας τις νύχτες τα κέρδη μιας ζωής,
τραβώντας σ’ ένα δρόμο δίχως μια άκρη,
εδώ κι εκεί, διχασμένη εποχή,
σε βλέπω να μου κλείνεις το μάτι.
Λοιπόν εδώ!
Σ’ αυτό το άγνωστο εδώ,
με ματιά καθαρή να κοιτάζω μπροστά
τη ζωή σαν δραπέτης.
Κι εσύ αλλού, σε συννεφάκι καπνού,
μια σιωπή με τυλίγει
και μια σκέψη κρυφή με τρελαίνει.
Ξοδεύοντας τις νύχτες τα κέρδη μιας ζωής,
τραβώντας σ’ ένα δρόμο δίχως μια άκρη,
εδώ κι εκεί, διχασμένη εποχή,
σε βλέπω να μου κλείνεις το μάτι.
|
Na edó!
S’ aftó to gnórimo edó,
m’ éna vlémma tholó, me parón adianó
mia figura pu trémi.
Ki esí eki, se mian álli epochí
mia kravgí enochís,
ki éna dákri pu áthela tréchi.
Ksodevontas tis níchtes ta kérdi mias zoís,
travóntas s’ éna drómo díchos mia ákri,
edó ki eki, dichasméni epochí,
se vlépo na mu klinis to máti.
Lipón edó!
S’ aftó to ágnosto edó,
me matiá katharí na kitázo brostá
ti zoí san drapétis.
Ki esí allu, se sinnefáki kapnu,
mia siopí me tilígi
ke mia sképsi krifí me treleni.
Ksodevontas tis níchtes ta kérdi mias zoís,
travóntas s’ éna drómo díchos mia ákri,
edó ki eki, dichasméni epochí,
se vlépo na mu klinis to máti.
|