Μαύροι, μονάχοι ουρανοί κι άστρα παρατημένα.
Σε κυνηγούνε οι καιροί κι εσύ τα ’χεις χαμένα.
Ό,τι χαράμισε η ψυχή, ένα θλιμμένο αγκάθι.
Τώρα κατάντησε πληγή να σου χτυπάει τα λάθη.
Εδώ, στου τίποτα την άκρη,
μαζί μου κάθισε κι εσύ.
Πάρε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ,
δώσε στα θέλω μου φωνή.
Ζωγράφισέ μου την αγάπη
και χάρισέ μου τη ζωή.
Μαύροι, μονάχοι ουρανοί κι άστρα παρατημένα.
Σε τσαλακώνουν σα χαρτί και σε πετούν σα ψέμα.
Κι ό,τι φύλαγες καλά να μη σ’ εγκαταλείψει,
τυλίχτηκε σ’ ένα γιατί τον πόνο σου να κρύψει.
|
Mavri, monáchi urani ki ástra paratiména.
Se kinigune i keri ki esí ta ’chis chaména.
Ό,ti charámise i psichí, éna thlimméno agkáthi.
Tóra katántise pligí na su chtipái ta láthi.
Edó, stu típota tin ákri,
mazí mu káthise ki esí.
Páre ap’ ta mátia mu to dákri,
dóse sta thélo mu foní.
Zográfisé mu tin agápi
ke chárisé mu ti zoí.
Mavri, monáchi urani ki ástra paratiména.
Se tsalakónun sa chartí ke se petun sa pséma.
Ki ó,ti fílages kalá na mi s’ egkatalipsi,
tilíchtike s’ éna giatí ton póno su na krípsi.
|