Αν θέλεις θα σου δείξω το άγριο δάσος
το μαύρο εκείνο δάσος που δεν μπορείς
να βρεις ούτε ένα δρόμο χαραγμένο
εκείνων που χαθήκαν στη ζωή.
Ανθρώπων που νομίσανε πως με το θάνατό τους
θα σβήσει ο πόνος κι η ντροπή, και πάνω στο θυμό τους
έδωσαν τέρμα στη ζωή με τα δικά τους χέρια
και χάσανε για πάντοτε τον ήλιο και τ’αστέρια.
Μέσα απ’ την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν, δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
Κλείσε τα μονοπάτια του θανάτου
κι άνοιξε τους δρόμους της ζωής
μη βρεθείς ποτέ στο μαύρο δάσος
που δεν έχει δρόμο επιστροφής.
Στο δάσος που `χει για καρπούς, μονάχα πικρά αγκάθια
και πάνω στα στραβά κλαδιά, πουλιά φωλιάζουν άγρια,
εκεί οι ανθρώπινες ψυχές κλειστήκαν μες στα δέντρα
κι ένα κλαδάκι όταν κοπεί φωνή βγάζει και αίμα.
Μέσα απ’ την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν, δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
|
An thélis tha su dikso to ágrio dásos
to mavro ekino dásos pu den boris
na vris ute éna drómo charagméno
ekinon pu chathíkan sti zoí.
Anthrópon pu nomísane pos me to thánató tus
tha svísi o pónos ki i ntropí, ke páno sto thimó tus
édosan térma sti zoí me ta diká tus chéria
ke chásane gia pántote ton ílio ke t’astéria.
Mésa ap’ tin kardiá su pes poté den ine argá
zis kanénas pónos de metrá
Den, den ipárchi pligí pu den bori na giatrefti.
Klise ta monopátia tu thanátu
ki ánikse tus drómus tis zoís
mi vrethis poté sto mavro dásos
pu den échi drómo epistrofís.
Sto dásos pu `chi gia karpus, monácha pikrá agkáthia
ke páno sta stravá kladiá, puliá foliázun ágria,
eki i anthrópines psichés klistíkan mes sta déntra
ki éna kladáki ótan kopi foní vgázi ke ema.
Mésa ap’ tin kardiá su pes poté den ine argá
zis kanénas pónos de metrá
Den, den ipárchi pligí pu den bori na giatrefti.
|