|
Τόση σκοτεινιά κι είμαι μόνος,
σε στενό κελί σκύβει ο χρόνος,
έτσι νιώθω από τότε που λείπεις,
σ’ άλλη αγκαλιά που ανήκεις,
έτσι νιώθω από ‘κείνη τη μέρα
νύχτα και πονώ,
έτσι ζω από ‘κείνη τη μέρα
που το λάθος μου έγινε σφαίρα,
στην καρδιά βρήκε τον έρωτά μας,
ράγισα στα δυο.
Μ’ έκανες χίλια κομμάτια
που άλλονε κοιτάς στα μάτια,
μ’ έκανες χίλια κομμάτια,
πάω να τρελαθώ,
είναι ο χωρισμός μαχαίρι
που με το δικό σου χέρι
παίρνει φόρα, με σκοτώνει,
όμως σ’ αγαπώ.
Νύχτα, σκοτεινιά κι είμαι μόνος,
σίδερο καυτό είν’ ο πόνος,
έτσι νιώθω τα έρημα βράδια,
τα δικά σου, μετράω, σημάδια,
ονειρεύομαι ένα σου βλέμμα
μέσα στο ποτό,
έτσι ζω από ‘κείνη τη μέρα
που το λάθος μου έγινε σφαίρα,
στην καρδιά βρήκε τον έρωτά μας,
ράγισα στα δυο.
Μ’ έκανες χίλια κομμάτια
που άλλονε κοιτάς στα μάτια,
μ’ έκανες χίλια κομμάτια,
πάω να τρελαθώ,
είναι ο χωρισμός μαχαίρι
που με το δικό σου χέρι
παίρνει φόρα, με σκοτώνει,
όμως σ’ αγαπώ.
|
Tósi skotiniá ki ime mónos,
se stenó kelí skívi o chrónos,
étsi niótho apó tóte pu lipis,
s’ álli agkaliá pu aníkis,
étsi niótho apó ‘kini ti méra
níchta ke ponó,
étsi zo apó ‘kini ti méra
pu to láthos mu égine sfera,
stin kardiá vríke ton érotá mas,
rágisa sta dio.
M’ ékanes chília kommátia
pu állone kitás sta mátia,
m’ ékanes chília kommátia,
páo na trelathó,
ine o chorismós macheri
pu me to dikó su chéri
perni fóra, me skotóni,
ómos s’ agapó.
Níchta, skotiniá ki ime mónos,
sídero kaftó in’ o pónos,
étsi niótho ta érima vrádia,
ta diká su, metráo, simádia,
onirevome éna su vlémma
mésa sto potó,
étsi zo apó ‘kini ti méra
pu to láthos mu égine sfera,
stin kardiá vríke ton érotá mas,
rágisa sta dio.
M’ ékanes chília kommátia
pu állone kitás sta mátia,
m’ ékanes chília kommátia,
páo na trelathó,
ine o chorismós macheri
pu me to dikó su chéri
perni fóra, me skotóni,
ómos s’ agapó.
|
